Τρίτη 31 Μαρτίου 2015
Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015
Κυριακή 29 Μαρτίου 2015
Η ένταση ενός καινούργιου έρωτα εξαρτάται
«Η
ένταση ενός καινούργιου έρωτα εξαρτάται από τη μοναξιά που προηγήθηκε
από αυτόν. Το ίδιο συμβαίνει και με τη γραφή. Ξαναγράφω, λοιπόν, με την
έξαψη που ζεις έναν αργοπορημένο έρωτα. Άπειρη, μετά από μίλια γραμμένης
ύλης που έχω υπογράψει, κάθε φορά πιο άπειρη, σαν τους βετεράνους των
ερώτων που, προς το φινάλε της ερωτικής τους ζωής, διαπιστώνουν πως οι
ευάριθμες εναλλαγές των εραστών, αντί να τους ξανοίξουν στον πλούτο της
πολυφωνίας, τους περιόρισαν σε μια φτωχή μονογραμμική σύνθεση.
Η πολυφωνική μου ιδιοσυγκρασία με εμπόδισε να αφιερωθώ στο γράψιμο
-θυμάμαι άραγε να γράφω; Και έχω και το φίλο μου τον Φερνάντο Πεσόα να
αναρωτιέται και να με προβοκάρει: «Γιατί γράφω αν δεν μπορώ να γράψω
καλύτερα;»
Μαλβίνα Καράλη
Σάββατο 28 Μαρτίου 2015
Grief
I tell you, hopeless grief is passionless;
That only men incredulous of despair,
Half-taught in anguish, through the midnight air
Beat upward to God's throne in loud access
Of shrieking and reproach. Full desertness,
In souls as countries, lieth silent-bare
Under the blanching, vertical eye-glare
Of the absolute Heavens. Deep-hearted man, express
Grief for thy Dead in silence like to death--
Most like a monumental statue set
In everlasting watch and moveless woe
Till itself crumble to the dust beneath.
Touch it; the marble eyelids are not wet:
If it could weep, it could arise and go.
That only men incredulous of despair,
Half-taught in anguish, through the midnight air
Beat upward to God's throne in loud access
Of shrieking and reproach. Full desertness,
In souls as countries, lieth silent-bare
Under the blanching, vertical eye-glare
Of the absolute Heavens. Deep-hearted man, express
Grief for thy Dead in silence like to death--
Most like a monumental statue set
In everlasting watch and moveless woe
Till itself crumble to the dust beneath.
Touch it; the marble eyelids are not wet:
If it could weep, it could arise and go.
Grief by Elizabeth Barrett Browning
Γη
Με ηδονή αναμοχλεύουμε τα χώματά μας
Σπέρνοντας στις γυναίκες και στη γη
Λέγοντας: Γη γη γηγενής, γη μάνα γη
Γη γη πατρίδα μας παντού στην οικουμένη
Γη της καρδιάς μας
Γη του πέους μας
Γη της ψυχής μας
Άνευ ολέθρων, δίχως μιάσματα και δίχως ζήλεια γη
Γη άνευ όφεων εδεμική
Γη αθωότητας και γη ευδαιμονίας
Γη γηγενής στο αίμα μας (δικαιοσύνη)
Άνευ ορίων άνευ όρων γη
Σφύζουσα γη του γίγνεσθαι (μεγαλωσύνη)
Γη γη του μέλλοντος υπάρχεις ήδη
Στο αίμα μας
Στο σπέρμα μας
Και στ' άσματά μας.
Σπέρνοντας στις γυναίκες και στη γη
Λέγοντας: Γη γη γηγενής, γη μάνα γη
Γη γη πατρίδα μας παντού στην οικουμένη
Γη της καρδιάς μας
Γη του πέους μας
Γη της ψυχής μας
Άνευ ολέθρων, δίχως μιάσματα και δίχως ζήλεια γη
Γη άνευ όφεων εδεμική
Γη αθωότητας και γη ευδαιμονίας
Γη γηγενής στο αίμα μας (δικαιοσύνη)
Άνευ ορίων άνευ όρων γη
Σφύζουσα γη του γίγνεσθαι (μεγαλωσύνη)
Γη γη του μέλλοντος υπάρχεις ήδη
Στο αίμα μας
Στο σπέρμα μας
Και στ' άσματά μας.
Ανδρέας Εμπειρίκος - Γη
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015
Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015
Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015
Κυριακή 22 Μαρτίου 2015
Absence
I have scarcely left you
when you go in me, crystalline,
or trembling,
or uneasy, wounded by me
or overwhelmed with love, as when your eyes
close upon the gift of life
that without cease I give you.
My love,
we have found each other
thirsty and we have
drunk up all the water and the blood,
we found each other
hungry
and we bit each other
as fire bites,
leaving wounds in us.
But wait for me,
keep for me your sweetness.
I will give you too
a rose.
when you go in me, crystalline,
or trembling,
or uneasy, wounded by me
or overwhelmed with love, as when your eyes
close upon the gift of life
that without cease I give you.
My love,
we have found each other
thirsty and we have
drunk up all the water and the blood,
we found each other
hungry
and we bit each other
as fire bites,
leaving wounds in us.
But wait for me,
keep for me your sweetness.
I will give you too
a rose.
Absence - Pablo Neruda
Σάββατο 21 Μαρτίου 2015
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015
Επιστροφή
Εγώ
δεν επλανήθηκα
σε δάση
απάρθενα,
βουερά,
μηδέ η ριπή μ' εχτύπησε του ωκεάνιου ανέμου.
Σκλάβο πουλί, τ' ανώφελα πηγαίνω σέρνοντας φτερά
και δε θα ιδώ τους ουρανούς που νοσταλγώ, ποτέ μου.
μηδέ η ριπή μ' εχτύπησε του ωκεάνιου ανέμου.
Σκλάβο πουλί, τ' ανώφελα πηγαίνω σέρνοντας φτερά
και δε θα ιδώ τους ουρανούς που νοσταλγώ, ποτέ μου.
Μα
πάντα, ω φύση,
αλίμονο! πόσο η
ψυχή μου
ταπεινή
λάτρισσα στο παραμικρό γίνεται μάντεμά σου,
και πόσο, τώρα που η βραδιά θα πέσει φθινοπωρινή,
το καθετί περσότερο μου λέει την ομορφιά σου!
λάτρισσα στο παραμικρό γίνεται μάντεμά σου,
και πόσο, τώρα που η βραδιά θα πέσει φθινοπωρινή,
το καθετί περσότερο μου λέει την ομορφιά σου!
Με
μιαν ακρούλα
σύννεφου
ταξιδεμένου με
καλείς,
με το χρυσίο χαμόγελο του μαραμένου βρύου,
μ' ένα χορτάρι ανάμεσα στις πλάκες όλες της αυλής,
που το σαλεύει μοναχό η πνοή του Σεπτεμβρίου.
με το χρυσίο χαμόγελο του μαραμένου βρύου,
μ' ένα χορτάρι ανάμεσα στις πλάκες όλες της αυλής,
που το σαλεύει μοναχό η πνοή του Σεπτεμβρίου.
Και
τη φωνή σου
ακούγοντας, τη
μυστικιά, τη
δυνατή,
ω φύση, θα 'ρθω κάποτε φέρνοντας το σταυρό μου.
Θα' ναι το χώμα σου ελαφρό, και θα 'ναι πάντα ονειρευτή
η ώρα με τ' αναπάντεχο τέλος του μάταιου δρόμου!
ω φύση, θα 'ρθω κάποτε φέρνοντας το σταυρό μου.
Θα' ναι το χώμα σου ελαφρό, και θα 'ναι πάντα ονειρευτή
η ώρα με τ' αναπάντεχο τέλος του μάταιου δρόμου!
Επιστροφή - Καρυωτάκης
Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015
Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015
Τρίτη 17 Μαρτίου 2015
Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015
Σκούρα πουκάμισα
Σήμερα η αλήθεια έχωσε το χέρι της στα σπλάχνα της κοινωνίας, της ορθής,
της αξιοπρεπούς, εκείνης που γεννάει παλικάρια, της βούτηξε τα έντερα
και της τα κάρφωσε στο λαρύγγι. Τους εαυτούς μας θρηνούμε, τα ραμμένα
από το φόβο χείλη μας, τη μη μου άπτου απραξία μας, την καλοβολεμένη μας
πεποίθηση ότι η ασυδοσία δικαιούται χώρο σ’ αυτόν τον τόπο. Προστασία,
τραμπουκισμοί, σιδερικά κάτω από σκούρα πουκάμισα και μέσα σε ακόμα πιο
σκούρες ψυχές. Πάνω από το νόμο, πάνω από αξίες το
δικαίωμά τους στην καταστροφή, που η σιωπή μας τους παραχώρησε. Ο φόβος
για τη ζωή μας, θα μου πεις. Για τις ζωές των παιδιών μας. Ορίστε, να
τι παθαίνουν τα παιδιά μας… Θρηνούμε, λοιπόν, μέσα μας ουρλιάζουμε για
δικαίωση. Σήμερα, αύριο, μπορεί και για μια βδομάδα. Μετά θα τα
σκεπάσουμε πάλι όλα κάτω από το πιο βρώμικο γκρίζο και θα προχωρήσουμε,
με την κρυφή απέλπιδη λαχτάρα κάποιος άλλος να πολεμήσει για πάρτη μας.
Συγχωρέστε μου το θυμό, με μένα τα ‘χω.
(Κείμενο της Έλενας Β.)
Κυριακή 15 Μαρτίου 2015
Σάββατο 14 Μαρτίου 2015
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)