ΚΑΡΤΕΡΙ

Πάντα να περιμένω στο ακρογιάλι,
σαν άλλοτε, σαν χθες, σήμερα – χρόνια:
μες απ’ τη στάχτη να πετιέμαι πάλι
φοίνικας, κρίνο στα τετράκρυα χιόνια.

Τον ίδιο εμένα να θωρώ σε εικόνα,
σ’ ένα γιαλό, προσμονητή του Αγνώστου,
που έρχεται τάχα, σαν σε νάρκη αρρώστου,
μα γλιστρά κάτω προς τον καλαμιώνα…

Καπνός να βγαίνει από ένα τζάκι πέρα,
Να φθάνει η βάρκα χωρίς νέο πιλότο,
Δίχως μαλλιά κυματιστά στον αέρα,
- όνειρο αγάπης και στερνό και πρώτο.

 

ΚΑΡΤΕΡΙ ~ ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ