Συναισθήματα

Η πέτρα που νόμιζες ότι γινόσουν τσακίζει,

γίνεται άπιστη, σαν στάχτη έρμαιο του ταξιδευτή ανέμου. 

Φοβάται την ομορφιά της που θωρείς και ραγίζει,

σπάει και χάνεται, δειλή σαν την κρυμμένη στα σκοτάδια ψυχή σου.

Η πέτρα που φώλιασε μέσα σου τόσο χρόνια σε προδίδει,

απατηλή και παραπλανημένη σαν τα πιστεύω σου.

Ανήμπορη και λουφαγμένη μπροστά στη ματιά της λυγίζει,

παραδομένη στο φως και την αλήθεια της αγάπης της.

Η ζεστή αγκαλιά, η γλυκιά ψυχή της, κατάκτηση και σωτηρία σου,

κερκόπορτα και λαμπάδα ανάστασης μαζί .  

(DK)