Χιόνιζει ....

 
Ο χειμώνας αποφάσισε να μας κάνει μια τελευταία επίσκεψη λίγο πριν μπει η άνοιξη.Απο χθες χιονίζει συνέχεια και το στρώνει σιγά σιγα,όλα θα ασπρίσουν για λίγες μέρες και θα καμουφλάρουν για λίγο καιρό την πόλη της μαυρίλας και της τέφρας.Μέχρι να βγει ξανά ο ήλιος να λιώσει το άσπρο χιόνι και να αρχίσουν να μαυρίζουν πάλι από το μαύρο νέφος των εργοστασίων και την σκόνη των ορυχείων τα πάντα,οι στέγες τα πεζοδρόμια τα πνευμόνια μας οι ζωές μας.

Ειλικρινά δεν ξέρω πως το αντέχουν αυτοί που είναι υποχρεωμένοι να ζουν να εργάζονται να ονειρεύονται μόνιμα εδώ μέσα στον μαύρο θάνατο.Νιώθω ευλογημένος γιατί περνώ τον μισό χρόνο κοντά στη θάλασσα στο δεύτερο σπίτι μου στη Χαλκιδική μέσα στον καθαρό αέρα και στην φύση.Τον χειμώνα που μένω εδώ Πτολεμαϊδα έχω μόνιμα πρόβληματα με αλλεργίες και βήχα ενώ εκεί μου γιατρεύονται όλα.Πριν λίγες μέρες που είχα φύγει κι έμεινα στο εξοχικό ήμουν μια χαρά αλλά χρειάστηκε μόλις μια εβδομάδα επιστροφής για να αρχίσω πάλι να βήχω. Ωρες ώρες σκέφτομαι ότι αν είχα παιδιά θα έφευγα από εδώ μόνιμα,τίποτα δεν αξίζει να θυσιάσεις την υγεία τους και δυστυχώς σχεδόν όλα τα μικρά παιδιά που γνωρίζω κυρίως τα ανιψάκια μου έχουν πρόβληματα με άσθματα και αλλεργίες.

Και γι αυτό λυπάμαι όταν ακούω για αυτά που συμβαίνουν στις Σκουριές της Χαλκιδικής αυτή την εποχή και όσους φωνάζουν και μας λένε ότι για κακοπληρωμένες 1000 θέσεις εργασίας δεν πειράζει να καταστραφεί το μέλλον και οι ζωές των κατοίκων μια περιοχής αλλά το μόνο που μετράει είναι η ανάπτυξη και τα κέρδη μιας εταιρίας. Ανάπτυξη με κόστος ανθρώπινες ζωές και χαλώντας την υγεία των παιδιών τους και την ομορφιά της περιοχής και με τιμημα καρκινο και θανατο; Λυπάμαι αλλά μερικά πράγματα για μένα όπως η υγεία και η ποιότητα ζωής δεν είναι διαπραγματεύσιμα.Ισως γιατί μένω στην πόλη με το μεγαλύτερο ποσοστό θανάτων απο καρκίνο πανελλαδικά.

 Κοίτα να δεις πόσο πολύ μαύρισε ένα κείμενο που ξεκίνησα να γράφω για το χιόνι,δεν είχα καμιά σκέψη να το προχωρήσω και να το εξελίξω έτσι αλλά μου βγήκε.Μάλλον γιατί με έχει πιάσει λυκόμελαγχολία αυτές τις μέρες σε σημείο να μην έχω κέφι ούτε να δω ταινίες ούτε να διαβάσω βιβλία.Οταν είμαι σε τέτοιο mood και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ δεν απολαμβάνω ταινίες και βιβλία και δεν τα κρίνω σωστά γιατί το μυαλό μου ταξιδεύει και είναι αλλού.Περνάω τις μέρες μου λοιπον διαβάζοντας με το πάσο μου κάτι τεράστια σε μέγεθος Graphic Novel Comics που έχω αποκτήσει και οργανώνοντας ξανά τις συλλογές μου.