Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

American Dreamz (2006)

Το  American Dreamz του 2006 με πρωταγωνιστές τους Hugh Grand,Dennis Quaid και William Defoe αυτοπροσδιορίζεται ως κωμωδία σάτιρα που προβάλλει τα αρνητικά και την υπερβολή των αμερικανών την εποχή εκείνη. 'Αλλωστε το tagline της ταινίας είναι "Φανταστείτε μια χώρα όπου ο πρόεδρος δε διαβάζει εφημερίδες όπου η κυβέρνηση κάνει πολέμους για λάθους λόγους και όπου περισσότεροι άνθρωποι ψηφίζουν για τον νικητή του Pop Idol από όσους ψηφίζουν για τον επόμενο πρόεδρο". Διαβάζοντας το σε ιντριγκάρει και σε προετοιμάζει για να δεις μια θαρραλέα επίθεση προς τον Bush και το όλο σύστημα της αμερικάνικης show biz. Ομως από την μακρινή εποχή του Αριστοφάνη ακόμα η σάτιρα ποτέ δεν ήταν εύκολο είδος και ήθελε να έχεις πολύ θάρος και άγνοια κινδύνου για να τα βάλεις με τον δυνατό.Οσοι έκαναν παραχωρήσεις στην γλώσσα τους και είχαν φοβίες δισταγμούς και εξαρτήσεις μόνο σάτιρα δεν έκαναν.

 


Η υπόθεση συνοψίζεται σχετικά εύκολα. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ (Dennis Quaid ) που στην ταινία είναι ξεκάθαρα βασισμένος πάνω στον τότε πρόεδρο Μπους έπαθε νευρικό κλονισμό όταν για πρώτη φορά στη ζωή του διάβασε εφημερίδα. Ο πολιτικός του σύμβουλος (Wiliam Dafoe ) σε μια προσπάθεια να τον ξαναφέρει στο φως κανονίζει να παρουσιαστεί ο πρόεδρος σαν κριτής στον τελικό του American Dreamz που είναι το μεγαλύτερο talent show της χώρας.Εκει όλα είναι στημένα και οι τρεις που θέλει ο οργανωτής του show να περάσουν στον τελικό θα περάσουν και ας μην έχουν ταλέντο.Ανάμεσα τους θα είναι κι ένας Ιρακινός ο Ομάρ που έχει σχέσεις με τρομοκράτες και σκοπεύει να δολοφονήσει τον πρόεδρο στον τελικό.Το σενάριο δεν είναι κακό και ανοίγει το δρόμο στον σκηνοθέτη Paul Weitz (που το About A Boy του ιδίου και πάλι με τον Χιου Γκραντ το είχα βρει συμπαθητικό) να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει και να χτυπήσει τα κακώς κείμενα της σύγχρονης αμερικάνικης φιλοσοφία και πολιτικής.


Δεν το κάνει αυτό όμως και είναι κρίμα γιατί είναι φανερό ότι δείλιασε και έκανε παραχωρήσεις. Σατιρίζει με ευκολία όσα είναι ακίνδυνα κι ανέξοδα (τη μανία του κόσμου για αυτά τα παιχνίδια παρελάσεις ατάλαντων,τον κακό χαρακτήρα των παικτών που κάνουν τα πάντα για να νικήσουν,τον κυνισμό των παραγωγών που πουλάνε και τη μάνα τους για λίγη τηλεθέαση) ενώ δεν τολμάει να πειράξει όσα είναι επικίνδυνα και έχουν κόστος.Ο πρόεδρος που υποτίθεται ότι βασίζεται στον μεγαλύτερο και πιο ανίκανο ηλίθιο του πλανήτη τον Μπους τελικά μας βγαίνει παραπλανημένος και με καλή ψυχή και ζητά συγγνώμη για τα λάθη του για να βγει ηθικά καθαρός. Αν αυτό είναι σάτιρα τότε εγώ είμαι ο Πάππας της Ρώμης. Ακόμα κι αυτά που χτυπάει όμως ο σκηνοθέτης το κάνει τόσο υπερβολικά σε ορισμένα σημεία που χάνει το δίκιο του σε όσα θέλει να μας πει. 

Απο ερμηνείς δεν έχουμε και καμιά συγκλονιστική ούτε καν ο σχεδόν σε ότι κάνει ξεχωριστός Dafoe δεν ξεχωρίζει .Η τραγουδίστρια και wannabe ηθοποιός Mandy Moore δεν το χει και αυτό βγάζει μάτι. Αντε καλή είναι να μας πει κανένα τραγουδάκι όπως και την έβαλαν να κάνει και πάμε παρακάτω.Ο Hugh Grand είναι καλός γιατί πάντα τον έβρισκα σπαστικό οπότε στον ρόλου του σπαστικού και αντιπαθητικού παραγωγού μπορώ εύκολα να τον αποδεχτώ.Η σκηνοθεσία και τα τραγούδια και αυτά μέτρια.

5/10 Μέτρια


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου